خرابات

آخرش نفهمیدم که مرگ لذت بخشه یا نه. آدمایی رو می شناسم که همیشه عنوان می کنن که مرگ و دوست دارن و ترسی ازش ندارن، ولی وقتی یه بیماری ساده و یا یه حادثه میاد سراغشون دو دستی زندگیشونو می چسبن و خم به ابرو نمی آرن.

خودم که بچه بودم همیشه دوست داشتم مرگ و تجربه کنم. نمی فهمیدم که اگه بمیرم، دیگه وقتی برای این ندارم که تجربمو بسنجم و به یه نتیجه گیری برسم. خیلی خوب می شد که آدما کاراکترهای بازی های رایانه ای می بودند، فکر کن، مثلا تو می شدی سرباز مخفی امریکا و می رفتی یه پادگان و به هم می ریختی، وقتی که یه بلایی هم سرت می اومد سه سوت می زدی رو رستارت و از اول شروع می کردی. ولی بازم جالبه ها، همون لحظه تو بازی هم باز از مرگ ناراحت می شی، کم کمش یه فحش می دی و می گی کاش نمی مرد. حالا من نمی دونم که این آدمایی که خیلی راحت از مرگ حرف می زنن، واقعا می فهمن که چی می گن، یا مثل همه ی کارای روزانمون دارن یه چیزی الکی پرتاب می کنن.

تجربه ی قرار گرفتن در محیط مرگ و نداشتم، ولی مطمئنم که همچین لحظه ای با تمام وجود زندگیمو نگه می دارم و از هر وسیله ای هم براش استفاده می کنم. یه جوریه، تصور این که می میری و دیگه هیچ اثری ازت نیست، حس خیلی بدیه، یه اون دنیا هم که اعتقاد ندارم که مثل خیلیا دلمو خوش کنم که اشکال نداره، این دنیا کارای مثل آدم انجام دادمو الان می رم اون دنیا و جزای همشو می گیرم. مرگ یعنی پایان همه چی، یعنی دیروز بودی و امروز نیستی، یعنی فراموش می شی، حالا چه برات هفت بگیرن، چه سالگرد بگیرن و چه هر سال یه بار بیان سر خاکت و یه فاتحه برات بخونن. فراموش می شی.

فکر کنم بزرگترین درد یه آدم اینه که فهمیده نشه و فراموش شه، این که تو دنیایی به این بزرگی کسی نباشه که بگه خرت چند؟ این که برای همه یه چیز عادی باشی. این که آدم درد داشته باشه.

بزرگترین نعمتی که خدا می تونست به آده بده این بود که شعور و احساس و ازش بگیره و مثل بقیه حیوونا ولش کنه به حال خودش، ما رو چه به شعور و درک و احساس. هر لحظه هم که می گذره، بیشتر به این دنیا دلبسته می شم و نمی دونم اون لحظه که احساس می کنم که نفسی نیست، چه قیافه ای دارم و چه حسی!! تولد بزرگترین گناه آدمه :D